17/18/19 juli - Awana, Ntonda en rust....

17-7-2017
Maandag gingen we naar een afgelegen dorp om een Awana club te bezoeken. Er waren 300 kinderen aanwezig, toen we aan kwamen rijden renden ze van alle kanten op de auto af. Het enthousiasme is overal erg groot, overweldigend gewoon. Voordat we met het kinderprogramma startten, ontmoetten we een moeder van 6 kinderen. 3 Van haar kinderen zijn al het huis uit en 3 tieners wonen nog thuis. Dit gezin is 4 maanden geleden hun vader verloren, hij stierf als gevolg van een astma aanval, het lukte niet om hem op tijd in het ziekenhuis te brengen. Hun vader was pastor en nu hij overleden is moet het gezin hun huis uit om plaats te maken voor een nieuwe pastor… Er zijn geen voorzieningen voor de moeder, wat heel schrijnend is. We hadden een gesprek over hoe zij zich nu redden en ik zat eigenlijk met tranen in de ogen alles aan te horen en te zien. Ik zag een intens verdrietige moeder en oudste dochter (19) en een zoon die ondanks alles met een heel open blik en veel optimisme ons groette. De derde zoon is 13 jaar oud en hij is hun grootste zorg, omdat hij nog maar 1 jaar middelbare school af heeft en ze geen mogelijkheid hebben schoolgeld voor hem te betalen. De oudere broer en zus hebben juist examen gedaan en wachten op resultaten, zij zou graag doorstuderen voor verpleegkundige en hij zou graag arts worden. Ik ben op dit moment alle noden aan het inventariseren en dan kijken we samen hoe we het sponsorgeld voor deze reis kunnen verdelen.
Het kinderprogramma was ontzettend leuk en gezellig, de kinderen zongen voor ons. En wij hebben hun een lied aangeleerd. Er was helaas geen tijd meer om bij de spellen te kijken, we moesten nog een eind rijden. Na afloop hebben we kinderen high 5’s gegeven, foto’s gemaakt. We werden weer bedolven onder een massa kinderen! Ze willen allemaal graag een blanke even aanraken, er werd wat aan mijn haar getrokken om te checken of het extensions zijn. Nee zeg, het is echt! Hihi

Dinsdag 18-7-20017
Dit was weer zo’n speciale en voor mij ook wel emotionele dag, omdat we naar een dorp gingen waar ik als kind woonde. Mijn moeder werkte hier in de kliniek als verpleegkundige en verloskundige, mijn vader deed technisch werk. Ik heb gezien dat hij het daar vast heel druk mee heeft gehad, het is allemaal enorm improviseren met oud materiaal.
Eerst hebben we het programma voor de dag met de pastor daar doorgenomen, heel officieel werden we ook aan andere pastors en ouderlingen voorgesteld. Daarna gingen we naar het gezondheidscentrum waar we de directeur ontmoetten. Hij vertelde ons over allerlei projecten die het centrum onderhoudt en daarna gaf hij ons een rondleiding. We mochten letterlijk overal binnenkijken, zo liepen we binnen bij een consult en kwamen we op de labour ward waar pas bevallen en bevallende vrouwen lagen… gelukkig was er op dat moment niet veel aan de hand! Het was wel heel schattig om al die piepkleine baby’s te zien. Het gezondheidscentrum is heel uitgebreid! Er is een tandarts, een laboratorium, een kliniek, een kliniek waar allerlei tests op malaria en HIV uitgevoerd kunnen worden. Heel compleet en we spraken gepassioneerde, intelligente en goed opgeleide Malawianen die hier werkzaam zijn. Het ontbreekt ze alleen aan veel middelen… ze hebben een aggregaat gekregen om het geheel van stroom te voorzien, maar ze kunnen de monteur niet betalen om deze te installeren. Ze zouden graag een apparaat aanschaffen waarmee bloed getest kan worden om te zien of het geschikt is voor transfusies. En dan zouden ze ook graag een koelkast hebben waar ze bloed in kunnen opslaan. Hun laboratorium assistent is gekwalificeerd om met het apparaat (Hemacue) te werken. Tja, maar dan heb je toch echt de garantie nodig dat de stroom het altijd doet. Dit zijn een paar noden, er waren er veel meer!
Na deze rondleiding en een Malawian lunch sloten we de dag af met een dienst die de vrouwen, kinderen en tieners voor ons voorbereid hadden. De pastor had het samen met een leraar die mijn ouders nog kenden georganiseerd, hij vertelde me tevoren dat ze speciaal vrouwen gevraagd hadden te komen die er ook waren in de tijd dat ik klein was. Hij zei dat ze graag mij wilden zien omdat ze me gedragen hadden toen ik klein was. Bij binnenkomst kregen we een programma (kijk maar even bij de foto’s). Gewoon bizar hoe wij en mijn ouders hiermee geëerd werden, Nadia zei; ‘Het lijkt wel alsof we koninklijk huis zijn’. Heel apart, ik sta liever niet op een voetstuk. Maar mooi dat het de mensen zo ontzettend bemoedigd dat wij er zijn. Dit zeiden ze meerdere keren en ze vertelde ons dat we hier welkom zijn. ‘Sister Anna, this is your home! You are most welcome here’. Ontroerend hoor! Ik vertelde ze dat ik Malawi zo gemist heb als kind, dat ik altijd graag terug wilde komen, en meer… Deze mensen zijn in mijn hart en mijn gebeden!

Toen nog een foto moment… geniet van de foto’s en de verhalen en bedankt voor jullie meeleven!

19-7-17
Maandag en dinsdag kwamen steeds na zonsondergang thuis wat eigenlijk niet de bedoeling is. Ik was blij dat Pastor Willard Muwalo erbij was!

Vandaag doen we het een dagje rustig aan! We hebben er inmiddels twee drukke en volle dagen op zitten waarin we veel mooie dingen hebben meegemaakt. Terwijl ik hier onder de veranda zit te typen komt er een prachtig geel vogeltje op het gras zitten. Vanmorgen hebben we ook al apen in de tuin gezien, echt genieten! Helaas hebben we geen stroom vanmorgen, gelukkig dat we zonnepaneel powerbanks hebben, en we koken op gas waardoor we gewoon water voor koffie en thee kunnen koken. Zelfs de oven loopt op gas, je merkt eigenlijk nauwelijks dat er geen elektra is. Gisteravond toen we thuis kwamen zat er een kakkerlak op de wc vloer, een dikke grote spin in de keukenla en er kropen hagedissen over de badkamer muur. Hahaha, volgens Nadia veel te veel dieren hier…

Liefs van ons allemaal vanuit The warm heart of Africa!